Bedrijven hebben de voorbije jaren massale schulden opgebouwd om hun overnamehonger te stillen en eigen aandelen in te kopen.

Hoe groter de winst … hoe hoger de aandelenkoers … en hoe omvangrijker het salarispakket van de CEO. 

Wie dat spel niet speelde, werd raar bekeken.

Je moest je “balans optimaliseren” en risico’s nemen.

Een beetje voorzichtig zijn en buffers opbouwen voor slechtere tijden was “not done”.

We zitten inmiddels een goede maand in de crisis, en de roekelozen lopen jammerend naar de overheid.

De retailers … de luchtvaartsector … de hotels … de banken … de oliemaatschappijen … ze staan allen in een lange rij aan te schuiven voor een bail-out. 

De overheid moet de economie redden en “de jobs van de mensen”. 

Zo wordt dit verkocht aan “Jan Modaal”.

Maar hoeveel van deze centen gaan naar de gewone man? En hoeveel gaan er naar de roekeloze bedrijven die zelfs geen paar weken tegenslag kunnen overbruggen?

De overheid snelt de grote bedrijven maar al te graag te hulp. Dat is twee handen op één buik.

Zonder al teveel vragen of regels worden de miljarden euro’s klaar gelegd. 

De elite heeft gegokt en verloren en nu haalt de overheid de belastingcenten bij de man in de straat zodat ze het nog ééns kunnen proberen.

De risico’s zijn voor de belastingbetaler, en als het goed uitdraait, gaat een ander met de winst lopen.

Er is een kleine groep die kop of munt mag spelen met onze centen.

Kop: zij winnen
Munt: jij verliest

That’s the game. 

Het kapitalisme is dood en begraven.